Γονείς ακούστε μας

ΓΟΝΕΙΣ – ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ!

Τα παιδιά μας μιλάνε.

Εμείς τα καταλαβαίνουμε;

Ας το παραδεχτούμε.

Οι περισσότεροι γονείς κάνουμε «τα πάντα» για το παιδί μας, εκτός από ένα πράγμα: να το ακούμε.

Σπάνια το ακούμε αληθινά.

Σπάνια αφιερώνουμε χρόνο για να κατανοήσουμε σε βάθος τι αισθάνεται, τι σκέφτεται, τι χρειάζεται.

Ακούστε λοιπόν, τα ίδια τα παιδιά που μιλούν για την καθημερινότητά τους, τα προβλήματα και τα συναισθήματά τους. Με διερμηνέα την παιδοψυχολόγο Σοφία Ανδρεοπούλου, κατανοήστε τι κρύβεται πίσω από τα λόγια τους και ανακαλύψτε τρόπους να διαχειριστείτε τις μικρές και μεγάλες δυσκολίες της ζωής, έτσι ώστε να τα βοηθήσετε να αναπτυχθούν, να ωριμάσουν, να είναι ευτυχισμένα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο

Η σχέση με το παιδί: «Σιγά που μ’ αγαπάει!»

«Ναι, καλά – σιγά που μ’ αγαπάει! Αυτά είναι λόγια. Έτσι λένε πάντα οι μαμάδες και μετά μας πρήζουν…Εσύ πώς το ξέρεις ότι μ’ αγαπάει; Εσύ δεν είσαι στο σπίτι να τη δεις. Όλο παρατηρήσεις και φωνές είναι. Κι ο μπαμπάς μου γυρίζει πάντα κουρασμένος, με μούτρα κατεβασμένα, και πάει και κολλάει στον καναπέ με το κινητό του στο χέρι και η μαμά θυμώνει και μαζί του. Και κανείς δεν μου δίνει καμία σημασία. Με θυμούνται μόνο όταν κάνω κάτι που δεν τους αρέσει , ας πούμε άμα κάνω φασαρία ή λερώσω κάτι ή όταν  βλέπουν πως δε διαβάζω. Αλλιώς είμαι στο δωμάτιό μου και με ξεχνάνε.»

                                                                               Πέτρος, 10 χρονών

* * *

Ένα πράγμα που με έχει παραξενέψει τα τελευταία χρόνια είναι ο αριθμός των παιδιών που αισθάνονται ότι οι γονείς τους τα αποδοκιμάζουν διαρκώς, τα επικρίνουν, τα βαριούνται – δεν τα αγαπούν! Γονείς που «κάνουν τα πάντα» για τα παιδιά τους – κι όμως, δεν τα πείθουν ότι τα αγαπούν!

Κι αυτό είναι το οξύμωρο, αγαπητοί γονείς. Οι γονείς κάνουν πάρα πολλά για τα παιδιά τους και τα παιδιά κάνουν παρά πολλά για τους γονείς τους – αλλά κανείς δεν το «εισπράττει». Κανείς δεν το απολαμβάνει, κανείς δεν νιώθει ότι αγαπιέται.

Ο γονιός ξεθεώνεται όλη μέρα για να τακτοποιήσει τα πάντα και τους πάντες, πασχίζει να ανταπεξέλθει σε όλων των ειδών τις υποχρεώσεις, και φυσικά όταν καταλήγει να βρεθεί με το παιδί του το βράδυ είναι κουρασμένος. Δεν έχει υπομονή, δεν έχει κέφι για παιχνίδια, δεν αντέχει καμία συζήτηση. Η διαρκής πίεση κάνει τον γονιό να δείχνει μόνιμα βιαστικός, κουρασμένος ή εκνευρισμένος. Αυτό βέβαια κάνει το παιδί να αισθάνεται άσχημα και να καταλήγει σε εσφαλμένα συμπεράσματα τόσο για τον εαυτό του («είμαι κακό παιδί», «είμαι βαρετός»), όσο και για τη σχέση («δεν μ’ αγαπούν»). Επομένως, λίγο-λίγο και το παιδί αποτραβιέται και φέρεται με τον ίδιο τρόπο.

Η σχέση του γονιού με το παιδί του είναι η πιο σημαντική παράμετρος στην ανατροφή του. Μέσα από τη σχέση αυτή, το παιδί αποκτά εικόνα για τον εαυτό του και τον κόσμο. Μέσα από τη σχέση αυτή μαθαίνει όλα εκείνα (θετικά και αρνητικά) που θα κουβαλάει σε όλη του τη ζωή. Μέσα από τη σχέση αυτή αναπτύσσει (ή όχι) τις δεξιότητες που θα χρειαστεί για να ζήσει ως ενήλικος.

            Αναμφίβολα, η σχέση μας με τα παιδιά μας είναι πολύ πιο σημαντική από οποιοδήποτε υλικό αγαθό, οποιαδήποτε εκπαιδευτική εμπειρία, οποιαδήποτε δραστηριότητα μπορεί να τους προσφέρουμε. Αν θα αποκτήσει ο Γιαννάκης τάμπλετ ή ακριβά παπούτσια δεν θα του αλλάξει τη ζωή. Αυτό που θα του αλλάξει τη ζωή είναι ο τρόπος με τον οποίο σχετίζεται με τους γονείς του, τι νιώθει και τι μαθαίνει μέσα στο σπίτι.

            Ας πάψουμε, λοιπόν, να εστιάζουμε τόσο στα αγαθά που παρέχουμε στα παιδιά μας και ας ασχοληθούμε περισσότερο με αυτό που ζούμε με τα παιδιά μας. Ας ασχοληθούμε με την ποιότητα της σχέσης μας και τι μαθαίνουν τα παιδιά μέσα από αυτή.